heel onverwacht klopte Angst bij me aan
‘ken je niet’ probeerde ik maar ze was al binnen
ik pakte haar met weerzin op, ‘wat licht’
dacht ik en zette haar veilig op afstand weer neer
onmerkbaar schoof ze kleine stukjes dichterbij
met enige berusting luisterde ik naar het tikken
van de tijd en mijn ademhalen, haar geur en kleur
waren niet onaangenaam overal om ons heen
langzaam maakte de bange stilte plaats
voor een rustig zwijgen tussen oude vrienden
het was al donker toen ze haast geruisloos verdween
wel dacht ik een zacht ruisend ’tot weer’ te horen