ik wacht tot de trein vertrekt
kijk naar zijn vertrouwd gezicht
de man dichtbij op het perron
hij zwaait terug ik kus de lucht

ze wacht als zo vaak zo lang
kijkt naar zijn vertrouwd gezicht
de man heel ver bij haar vandaan
ze kust de foto is verweerd

het is donker en stil, ik luister
en geniet van de geluiden
van de nacht, mijn gedachten
fladderen overal heen

het is donker en stil, ze luistert
angstig voorbereid op alles
gedachten zwart als de nacht
nestelen zich in haar hoofd

langzaam wordt het licht
een landschap komt tot leven
silhouetten worden bomen
mooie beelden sla ik op

langzaam wordt het licht
het besef van weer een dag
vol schaamte en vernedering
dringt zich loodzwaar aan haar op

een wegwijzer, de naam
van die zo bekende stad
een warm gevoel van veilig
geeft nieuwe energie

een wegwijzer, een taal
nietszeggend vreemde tekens
wijzen haar naar onbekend
ze zucht, voelt zich alleen

de stad ontwaakt
het zit erop, ben bijna thuis
verlang naar rust, verder niets
als ik een vrouw passeer

de stad ontwaakt
ze is zo moe, kijkt om zich heen
verdringt honger, het gemis
als er een vrouw passeert

ik glimlach
en loop door

ze glimlacht