ik zie haar onrust en haar angst
een afwezig niet meer weten
ik zoek naar toen, maar ons verhaal
lijkt genadeloos vergeten

oude beelden drijven weg
op flarden van een prachtig lied
‘geen kind Meer als je moeder sterft’
over vroegste vroeger en verdriet

ik kijk naar haar, mijn moedertje
gevangen in vergetelheid
het is een voorsprong op de dood
wat haar vernietigt, van ons scheidt

ze is steeds minder wie ze was
haar bewustzijn pijnlijk teer
er dreunt een liedje door mijn hoofd
‘de dag waarop mijn moeder sterft
is ze allang niet meer’

 

[n.a.v. ‘Geen kind meer’ van Karin Bloemen]