hij neemt mij mee
laat oorden zien van beton
en in groen waar ik
zo blijkt niet hoef te zijn
ik volg zijn spoor
we razen door, ik sla
beelden op, ben nergens
ergens, soms blik ik snel
steels achterom
om te zien of de film
van zo-even éénmalig was
alleen voor mij, of wacht
op meer publiek en nog
een trein, niet veel later
laat hij me los, ergens
waar ik kan zijn